Byłam tak zaaferowana faktem, że kawa kosztuje 1 lari (1,90 zł), że z wrażenia zapomniałam o najważniejszym. W Gruzji jeśli nie powiesz, że chcesz kawę bez cukru, dostaniesz z cukrem. Gdyby jeszcze z jedną jego łyżeczką – maleńką, niewinną, to nie byłoby problemu. Ale gdzie tam. Dostajesz zawiesisty płyn bez czegokolwiek, czym dałoby się go rozmieszać. I potem musisz pić tę gęstą, lepką ciecz o przewrotnej nazwie „turkish coffee”. Jeśli taką lubisz, to dobrze. Jeśli nie, zyskasz na jej wypiciu wyłącznie nagły przypływ dzikiej energii.
Ostatnie miesiące to nieustanne pakowanie, rozpakowywanie i pranie, a między nimi praca. Rozpoczynam kilka ciekawych projektów związanych z moim wykształceniem, a konkretnie z uczeniem obcokrajowców języka polskiego. Poza tym zapisałam się na kurs przewodnika beskidzkiego. Rezultat? Jak wyżej. Pakowanie, rozpakowywanie, pranie… I do tego dużo gór. I tym podobnych.
Michał obudził się dnia pewnego, kiedy ja już stukałam od dawna w klawiaturę. Było to zaraz po naszym powrocie z Portugalii. Mieliśmy wtedy mocne postanowienie poprawy. Po głowie chodziła nam myśl o ustatkowaniu (się) oraz o wszystkich innych poważnych rzeczach, których wymieniać nie trzeba, bo każdy zna je doskonale. Ale los chciał, żeby – zupełnym przypadkiem – otwarty portal społecznościowy zakomunikował, iż oto do Gruzji są bilety. Bezpośrednio z Polski. I to tanie. Zrobiliśmy więc tak, jak zwykle robię ja: najpierw wylaliśmy mleko, a potem już nie warto było nad nim płakać, bo i tak nic by to nie zmieniło. Kupiliśmy bilety na dwa tygodnie. Loty z Warszawy do Kutaisi – i z powrotem.
Maju, o maju! Zawsześ stał pod znakiem sesji albo pracy, ale w tym roku spłataliśmy ci figla. Albo ty nam, zależy, z której strony patrzeć. Mieszcząc się w okresie między przejściem fragmentu Szlaku Orlich Gniazd a wyjazdem w góry (pojutrze), spakowaliśmy się i polecieliśmy.
Gruzja okazała się tym, czym o niej się mówi: krajem przyjaznym, bezpiecznym i takim, w którym wszyscy – mimo piszczącej biedy – uśmiechają się i dzielą tym, co mają. Pieniądze szczęścia nie dają, banalnie rzec by się chciało. Tak, tak, nie ma się co czarować – wszyscy wiemy, że mimo wszystko lepiej mieć ich więcej niż mniej. To jednak nie zmienia faktu, że są wartości w życiu ważniejsze. I o tym uczą na co dzień Gruzini.
Jak jechaliśmy? Skoncentrowaliśmy się bardziej na wschodzie kraju niż na zachodzie. Poniższa mapka pokazuje mniej więcej, gdzie byliśmy:
Kutaisi – Achalciche – Tbilisi – David Gareji (z wypadem do Azerbejdżanu) – Signagi (+ zwiedzanie Kachetii) – Ananuri – Gruzińska Droga Wojenna – Kazbegi – Mccheta – Gori – Upliciche – Kutaisi. Pomniejszych miejscowości nie wliczam. Prawie zawsze na stopa.
Spaliśmy różnie: najwięcej w namiocie, ale też: w pensjonacie za darmo, w hostelu po negocjacjach cenowych, w pensjonacie z widokiem na górę Kazbek jak również w barze 24/24 na stole i na lotniskach. Polecam lotnisko w Kutaisi: skórzane kanapy, free wifi, wrzątek za darmo – Beauvais powinno się od niego uczyć gościnności.
Za jakiś czas wrócimy tam, a celem będzie nie tylko zachód, ale również Abchazja i Armenia! A na razie kilka zdjęć:
 |
| Kutaisi |
 |
| Kutaisi, obok Gelati |
 |
| Motsameta |
 |
| Motsameta |
 |
| w drodze |
 |
| obiad w naturze |
 |
| Achalkalaki |
 |
| cudne rogi! |
 |
| cerkiew |
 |
| cerkiew - Mccheta |
 |
| Mccheta |
 |
| w tle Sameba, Kazbegi |
 |
| pod Samebą - w tle Kazbek za chmurami |
 |
| do Rosji stąd można już na piechotę |
PS
W następnych odcinkach napiszę o najwspanialszych miejscach, smacznej kuchni, przecudnym języku, a i wrócę też do poprzednich wyjazdów.
